گروهی عقیده دارند که اسرار آن توسط فردی به نام “چین چن پنی” در قرن ۱۷ از چین به ژاپن آورده شد. “جیگوروکانو” بنیانگذار جودوی نوین است. او جوجوتسو را سالها از بزرگترین استاد این فن به نام “فوکودا” آموخت.
فوکودا در سن ۱۸ سالگی به استادی رسیده بود و فنون پیچاندن، قفل کردن و شکستن مفاصل را به خوبی می‌دانست. کانو پس از مرگ استادش فنون نگه داشتن، پرتاب و خفه کردن را از استاد دیگری آموخت. وی پس از آن به یک معبد بودایی رفت و پس از تغییر فنون آسیب زا و مرگ آور جوجوتسو، شکل ورزش جودو را تدوین کرد(۱۸۶۰). کانو جودو را در ترکیب با سایر حرکات تمرین متناسب وضعیت بدنی ژاپنی ها تدوین کرد. چون ژاپنی ها دست و پایی کوتاه داشتند. وی به عنوان یک سامورایی آزاد با سفر به سراسر ژاپن و به عنوان یک فرد اخلاقی برای تکامل جودو همت گماشت. کانو با حذف فنون مرگ آور و افزودن اصول اخلاقی در سال ۱۸۸۲ مرکز جهانی جودو را در ژاپن پایه گذاری نمود.
وی از سال ۱۹۰۹ عضو کمیته بین المللی المپیک شد و اولین رئیس کمیته ملی المپیک ملی ژاپن بود. اولین فدراسیون اروپایی جودو نیز در سال ۱۹۴۱ در فرانسه و فدراسیون جهانی جودو (IJF) در سال ۱۹۵۱ در اسپانیا تشکیل شد. اولین مسابقه جهانی جودو در سال ۱۹۵۴ در ژاپن با شرکت ۳۱ ورزشکار از ۲۱ کشور برگزار گردید. جودو اکنون در بسیاری کشورها، از برنامه های رسمی پلیس، کماندوهای نظامی و چتربازان دنیاست.
تقسیم بندی فنون جودو
رشته جودو در مجموع شامل ۶۷ فن پرتابی است که به تازگی ۲ تکنیک، به دلیل خطرناک بودن حذف گردیده است. طبقه بندی فنون جودو به شرح ذیل است:
فنون دست(۱۵ تکنیک)، فنون کمر(۱۱ تکنیک)، فنون پا(۲۱ تکنیک)، فنون خوابیده به پشت(۵ تکنیک) و فنون خوابیده به پهلو(۱۵ تکنیک). علاوه بر این، ۷ تکنیک خاک، ۱۲ تکنیک خفه کردن و ۱۰ تکنیک شکستن مفاصل نیز در جودو وجود دارد.
درباره جودو
در ورزش جودو، محیط کل تشک ها ۱۴ در ۱۴ متر می باشد و فاصله انتهای تشک قرمز از انتهای تشک ۳ متر است. تشک قرمز (تاتامی) دارای ابعاد ۸ در ۸ متر است که جنس آن از اسفنج فشرده با روکش پلاستیک نرم می باشد. محیط مسابقه تشکیل می شود از ۱۸ عدد تشک ۱×۲ به رنگ سبز (محوطه اصلی) و ۱۴ عدد تشک ۱×۲ به رنگ قرمز (محوطه خطر) و ۶۶ تشک سبز رنگ هم، محوطه ایمنی را تشکیل می دهند. تعداد داوران: هر مسابقه جودو زیر نظر ۳ داور انجام می شود که ۲ داور در کنار یک داور در وسط تشک قرار دارند. همچنین یک منشی و یک وقت نگهدار، داوران را در امر قضاوت یاری می کنند. صدور رأی به این شکل است که داورهای کنار، نظرشان را در مورد فن اجرا شده می دهند که چه امتیازی به آن تعلق می گیرد و در نهایت داور وسط با توجه به نظرات داورها نظر نهایی را اعلام می کند. ادای احترام: ادای احترام به دو صورت انجام می شود: ایستاده و نشسته .او که می: شیوه های زمین خوردن در جودو را «او که می» می گویند. کومی کاتا: گرفتن گارد در جودو «کومی کاتا» نام دارد. تای ساباکی: تغییر جهت دادن و تغییر وضعیت دادن جودوکار، با حفظ تعادل کامل «تای ساباکی» نامیده می شود. رانه وازا: فعالیت جودوکاران را در حالت غیر ایستاده گویند.
تکنیکهای جودو
تکنیکهای جودو در سه گروه اصلی تقسیم می شوند:
۱- ناگه وازا یا تکنیکهای پرتابی که به ۵ دسته ۸ تایی تقسیم می شود که به آنها گوکیونووازا می گویند که در سال ۱۸۹۵ دسته بندی شده و در سال ۱۹۲۰ با تعدادی تکنیک جدید به نام شیمی شونووازا توسعه یافته است که ۱۷ تکنیک دارد.
۲- گاتامه وازا (نه وازا) یا فنون درگیری در خاک
۳- آته می وازا یا فنون مرگ
فنون ۱ و ۲ را مجموعاً «رندوری وازا» گویند.
انواع فنون پرتابی (ناگه وازا) شامل:
الف: تاچی وازا که شامل سه بخش زیر است:
۱- ته وازا شامل ۱۵ فن (فنون دست).
۲- کوشی وازا شامل ۱۱ فن (فنون کمر).
۳- آشی وازا شامل ۲۲ فن (فنون پا).
ب: استمی وازا یا سدتمی وازا.
انواع فنون کار در خاک (نه وازا) شامل:
۱- اوسای کومی وازا یا گاتامه وازا شامل ۱۰ فن (فنون چنگ زدن و نگهداشتن).
۲- شیمه واز شامل ۱۱ فن (فنون فشردن و خفه کردن).
۳- کانستسو وازا شامل ۹ فن (فنون اهرم کاری بر روی مفاصل).
وزن های جودو
مردان: ۶۰- ، ۶۶- ، ۷۳- ، ۸۰- ، ۹۰- ، ۱۰۰- ، ۱۰۰+ کیلوگرم.
زنان: ۴۸- ، ۵۲- ، ۵۷- ، ۶۳- ، ۷۰- ، ۷۸- ، ۷۸+ کیلوگرم.
– سقف مکان مسابقه جودو نباید کمتر از ۴ متر باشد.
– مدت زمان مسابقه برای زنان ۴ دقیقه، نوجوانان ۳ دقیقه، جوانان ۴ دقیقه و برای مردان ۵ دقیقه است.
– لباس جودوکاران در مسابقه یکی به رنگ سفید و دیگری به رنگ آبی می باشد.
منبع : اسمونی
تهیه کننده : فرید صفری : email:faridsafari08@gmail.com | 
